Hingerem Vorhang

Dört isch dr Bärg no geschter gschtange,
ir Obesunne, Buëcheloub
het glüüchted! Hüt isch aus vrhange;
är tüpplet dänk, und s‘Loub isch toub.

Was ha-n-em z‘Leÿd to? Nüt, i schwöre!
Ha doch bewunderet sys Gu‘ud!
Är zeÿgt sech nümm, s‘chunnt nüt meh füre,
doch wär sech uskennt, mahnt: Gedu‘ud!

Gedu‘ud! Wirsch gseh! Wenn morn am Morge
dr Vorhang wägg isch, wirsch es gseh:
Was hüt im Grau drin isch vrborge,
toucht schöner uuf aus eh und je!

I dere Zyt, wo du hesch planget,
het schtü‘u dr Winter Flocke gsääyt,
und hingerem Vorhang, wo jetz hanget,
em Bärg sys schönschte Chleÿd aagleÿt.

Am Morge gschpüre-n-i ä Gwunder:
Öb äch dië geschter rächt gha heÿ?
Und würklech, aus es wysses Wunder
schtoht dört dr Bärg und glänzt wi nöy!